REIZEN ZONDER VOETSPOOR – TUSSEN STERVEN EN EEN NIEUWE GEBOORTE

schilderijen: Frederiek Nelissen, tekst: Wil Uitgeest

Vroeg of laat maakt iedereen het overlijden van dierbaren mee. Vaak komt hierbij de vraag op wat er na de dood eigenlijk met de geliefde persoon gebeurt. Het lichaam blijft achter, de mens die hierin leefde is heengegaan … maar waarheen?
Binnen onze cultuur is dit voor veel mensen een onzinnige vraag geworden. Want het gangbaar geworden antwoord is dat de geliefde dode nèrgens naartoe gaat, omdat hij of zij simpelweg ophoudt te bestaan als het lichaam niet meer functioneert. Soms hebben nabestaanden wel subtiele ervaringen van een contact met de overledene dat over de dood heen reikt, maar dat soort ervaringen zijn voor het gevoel vaak te teer om over te spreken.
De inspiratie voor de tekst en de schilderijen in ons boek kwam uit de vele bronnen die we al doende hebben geraadpleegd. Nog tijdens het lezen zijn we met alles wat ons werd aangereikt ook zelf aan het werk gegaan; Frederiek als schilder en ik als auteur. Dit leidde tot de wens hier een boek van te maken. Hierin wilden we vooral proberen om het mysterie van de dood en het leven daarna beleefbaar maken.

De poëtische teksten en het proza zijn geschreven zoals dit ook bij een historische roman gebeurt, waarbij je als auteur door studie en inlevingsvermogen toegang krijgt tot lang vervlogen tijden. Door vervolgens de lotgevallen van een of meer personen te beschrijven die zich in dat tijdperk afspelen, kan die voorbije tijd ook voor de lezer tot leven komen. Zo’n verhaal is dan gebaseerd op wat er over die periode bekend is, met vrije fantasie tot leven gewekt. In ons verhaal is dit ook het geval, al vroeg dat van ons om ons in te leven in sferen die totaal ontdaan zijn van wat de zintuigen op aarde tegenkomen. Het boek gaat over de lotgevallen van één vrouw, die aan het begin van het boek sterft en met haar begeleider een reis maakt tussen haar dood en een nieuwe geboorte.
Voor het eigenlijke werken aan het boek zijn speciaal de inzichten van Rudolf Steiner over de wereld van de gestorvenen van belang geweest. Zijn beschrijvingen van het leven na de dood, met daarin hernieuwde aandacht voor karma en reïncarnatie, sluiten naar ons gevoel aan bij het bewustzijn en de ervaringsmogelijkheden van een groeiende groep mensen in onze tijd.

Op reis
Om U een idee te geven van de inhoud van ons boek, volgen nu een paar passages en beelden:

HET EINDE VAN DE TUNNEL

Wanneer de hoofdpersoon, een jonge vrouw, overlijdt, verdwijnt ze in een tunnel van licht. Aan het einde van de tunnel ontmoet ze haar begeleider:
( … ) Een gestalte wacht me op aan het einde van de tunnel. Geen man, geen vrouw, maar meer.
Zijn gezicht herken ik – ik heb het gezocht, een leven lang, in alle gezichten die ik tegenkwam.( … )

LEVENSPANORAMA

Dan ontvouwen zich rondom haar en haar begeleider beelden uit haar voorbije leven. Haar hele leven ontrolt zich als één groots panorama:
Hij is bij me, ook wanneer ik vriendschappen verbreek alsof het spinrag is, of een veel te dure jurk steel omdat ik op een feest rijk en gelukkig wil lijken … terwijl ik toen mijn huur niet eens kon betalen! Af en toe kijk ik beschaamd opzij naar hem, maar ik zie geen afwijzing. Er komt me geen oordeel tegemoet – alles wordt opgenomen in een ruimte die zo grenzeloos is dat ik het niet kan bevatten. Hij kijkt zo vol eerbied naar alles wat er in mijn leven is gebeurd, alsof al die gebeurtenissen voor hem geheimen bevatten die ik er tijdens mijn leven nooit in heb gezien …

BINNENSTEBUITEN

In deze passage komt ze in een gebied waarin ze meemaakt wat anderen in haar voorbije leven aan haar hebben ervaren. Nu voelt zij zelf wat haar minachting voor een ander in hem heeft teweeggebracht:
Een ijzige kou zet me gevangen. Verstard en verkild lijd ik de pijn die jij voelde, toen mijn minachting je bevroor tot wat je niet bent.
Vervolgens ervaart ze de pijn die ze een ander aandeed door haar in verering op te hemelen:
Een verzengende gloed verteert mij. Oplaaiend als een vlam lijd ik de pijn die jij voelde, toen mijn verering je opblies tot wat je niet bent.

DE BRON VAN ALLES

Verder en verder gaat hun reis, tot in de Bron van Alles:
We stijgen op, als parelende luchtbelletjes in het roomgouden licht dat onze kelk vult. Uiteindelijk brengt dit ons tot in de pulserende, overstromende bron van dit prachtige, bijna vloeibaar schijnende licht. Ademloos ervaar ik hoe ik in deze ontzagwekkende bron onderduik, terwijl in mij klinkt: Dit is de Bron van Alles. Alle dingen, alle levensvormen, alle tijden zijn hier aanwezig. Maar niets in afzondering, alles in een overweldigende samenhang.

DE MACHT DIE TEGEN MENSEN IS
Op haar reis ervaart ze ook de invloed en werkingen van veel andere wezens. In een dramatische scene hoort zij samen met haar begeleider en vele anderen over ‘de macht die tegen mensen is’:
“Weest gewaarschuwd!” klinkt de stem, die van alle kanten lijkt te komen. “Overal op aarde grijpt een macht om zich heen die tégen mensen is. Met denkbeelden als wapen verduistert hij de hemel. ( … )Wat de natuur vermag, zullen wij overtreffen. Zelfs onsterfelijkheid maken wij na!”   Maar voor de mens zit in deze denkbeelden geen voedsel. Honger belet hem zijn verbondenheid te zien – zo blijft hij vechten voor zijn eigen brood. Uit de afgronden van het bestaan roept hij hiermee draken wakker die hij niet meester is. ( … )
Voor de macht tégen mensen is grootschalige vernietiging echter niet het einddoel, maar slechts middel.
Veel beter dan de mens zelf beseft hij welke mogelijkheden in het innerlijk van de mens verborgen liggen – en dat maakt hem razend. Want diep in het mensenwezen sluimert iets dat nu nog slechts een belofte is: een belofte dat hij eens zal zijn als het universum – dat hij eens zichzelf en deze wereld in klaarheid zal kunnen aanschouwen en zal beseffen wat zijn wezen is, in relatie tot de aarde, het leven en de gehele kosmos.”

DE OMMEKEER

In een veel latere fase van het verhaal nadert ze het gebied van De Ommekeer. Daar ontmoet de hoofdpersoon drie vensters: het Venster van het Verleden, het Venster van de Toekomst en het Venster van mijn Bestaan.
Een fragment uit de ontmoeting met het Venster van de Toekomst:
Schitterend als diamant, in een waarheid die me zou hebben verpletterd –
Witgloeiend als vuur, in een liefde die me zou hebben verteerd.

De Zon heeft naar me gelachen, als knieval voor mijn nietigheid. Want degene die mij toen aan het Hart nam is dezelfde die het universum bestaan geeft. ( … ) Weerloos begroet ik dit beeld:
Hart van de Zon dat onze vrijheid heeft gered – diepste kern van mens-zijn, toekomstperspectief voor allen.

Uiteindelijk wil zij terug naar de aarde, naar een nieuwe geboorte:
Terugkeren naar de aarde, weer werkzaam worden in de wereld ( …)
Weer in een lichaam leven, werken aan het beeld van mijn eigen ziel … trachten de kiemen te wekken die in ons mens-zijn schuilen! Beeld van de toekomst, beeld van ons mens-zijn, ik bid tot u dat ik de kracht zal vinden om mijn wil steeds meer gelijk te maken aan de wil van uw Hart.

Presentaties en exposities:

Reizen zonder Voetspoor wordt op 7 oktober van 13.30 tot 17.30 feestelijk gepresenteerd in Galerie De Gehoorzaal, Vijverhof, Den Dolder, met een expositie van de schilderijen van Frederiek Nelissen (ook 8 oktober te bezoeken).

Op 4 november van 13.30 tot 17.30 volgt een tweede boekpresentatie in het Vreedehuis, Riouwstraat 1, Den Haag.
De expositie is daar te zien van 17 oktober tot 24 november.

Op 10 december van 13.30 tot 17.30 is de expositie te zien in de Zonneboom, de Laat de Kanterstraat 5, Leiden.
Wil Uitgeest en Frederiek Nelissen zijn hierbij aanwezig en gaan graag met u in gesprek.

Aanmelding voor deze drie evenementen per mail: wiluitgeest@gmail.com